रेड लाईट एरियातही व्हॅलेंटाईनडे साजरा होतो.
‘तिला’ सोडवू न शकणारे, ‘तिच्या’ सुटकेसाठी आवश्यक असणारे पैसे जवळ नसलेले,
तितकी धमक मनगटात नसलेले,
‘तिला’ कोठे न्यायचं आणि कसं सांभाळायचं याचे उत्तर माहित नसलेले,
पण ‘तिच्या’वर मनापासून प्रेम करणारे आजच्या दिवशी भर दुपारी इथे येताना किंचित सुकून गेलेला,
पाकळ्या झडायच्या बेतात असलेला,
लाली फिकी झालेला थोडासा स्वस्तातला गुलाब
शर्टमध्ये लपवून घेऊन येतात.
पाच पन्नास रुपयांची कचकडयाची भेटवस्तूही आणतात.
आत आल्यावर अड्डेवाल्या आंटीच्या हातावर मळलेली,
किंचित घामेजलेली शंभराची नोट ठेवतात,
आंटीचं तोंड बंद करतात.
फळकुटाच्या कंपार्टमेंटमध्ये ‘ती’ आवरून सावरून बसलेली असते.
चमेली मोगरयाचे अधाशी नाग ‘तिच्या’ केसात शांत झोपी गेलेले असतात.
वरवर नीटनेटक्या दिसणारया पण फाटक्या गादीतला पिवळट कापूस बाहेर डोकावणार्‍या बिस्तरावर तो येऊन बसतो.
‘ती’ यंत्रवत दाराला कडी घालते.
बराच वेळ ते दोघे एकमेकाचा हात हातात घेऊन बसतात.
परस्परांच्या डोळ्यात विरघळत जातात.
काही वेळातच बाहेरून ‘तिच्या’ नावाचा पुकारा होतो.
दारावर एकदोन लाथाही मारल्या जातात.
दोनचार शिव्याही ‘तिच्या’ नावानिशी हासडल्या जातात.
आपला उद्धार ऐकून उतरल्या चेहरयाने ‘ती’ त्याच्याकडे पाहते.
त्याचा हात सराईतपणे पाकिटाकडे जाताच ‘ती’ त्याचं मनगट पकडते.
ब्लाऊजमध्ये बारीक घडी घालून दुमडून ठेवलेली घामाने ओली झालेली नोट त्याच्या हातात उलगडते.
दार अर्धवट उघडून तो बाहेरच्या नटव्या हातात ती नोट सरकावतो.
बाहेरच्या हातातल्या फिरोजाबादी लालचुटूक बांगड्या नोटेच्या स्पर्शाने मस्त किनकिनतात.
आता आणखी अर्ध्या तासाची त्याची बेगमी झालेली असते.
नंतरच्या खेपेस बाहेर जेवायला जायचं, सिनेमा बघायचं, तीर्थक्षेत्री घेऊन जायचं, जोरकस बेत आखायचं नेहमीचं स्वप्न तो पुन्हा रंगवतो.
‘ती’ मात्र फक्त डोळे भरून त्याच्याकडे पाहत असते.
अस्तित्वात न येऊ शकणारया त्याच्या स्वप्नांना अनुभवत असते.
दोघे आता रेलून बसलेले असतात.
तिच्या केसातून हात फिरवत तो ‘तिला’ गोंजारतो.
बाळाला झोपी लावावे तसे ‘तिच्या’ डोळ्यांवरून हलकेच बोटे फिरवतो.
अथांग प्रेमसागरात आकंठ बुडालेली ‘ती’ त्याच्या कुशीत हलकेच मान टेकते.
काही वेळाने बाहेर पुन्हा गलका वाढतो.
ती प्रचंड कासावीस होते.
पलंगाखाली ठेवलेल्या लोखंडी ट्रंकेत घडी घालून ठेवलेला, कुठल्या तरी सेलमधून आणलेला शंभर दोनशे रुपयांचा शर्ट बाहेर काढते.
त्या नव्या शर्टची जमेल तितकी बारीक घडी घालून त्याच्या हाती देते.
तो ‘तिच्या’ कपाळाचे चुंबन घेतो. त्याच्या डोळ्यातून अश्रुंचे दोन थेंब हलकेच ओघळतात.
‘तिच्या’ हनुवटीवरून ओघळून खाली पडतात.
तिच्या ओलेत्या डोळ्यांना पुसून घाईघाईने तो तिला कवेत घेतो.
दार पुन्हा वाजू लागते. ‘ती’ त्याचा हात घट्ट धरून ठेवते.
‘तिच्या’ हाताची पकड सैल करत,
अंगठा तुटलेली चप्पल पायात सरकवत तो बाहेर येतो…..
त्यानंतर दिवसभर अनेक पांढरपेशे व्हॅलेंटाईन तोंडाला रुमाल बांधून आत येत राहतात, ‘तिला’ कुस्करत राहतात.
दिवसामागून दिवस जात राहतात.
‘त्या’ दिवसांसह ३६५ दिवस तिचं घुस्मटणं सुरुच असतं.
पराभूत मनाने जमेल तेंव्हा अधून मधून तो येत राहतो, ‘तिच्या’ दमलेल्या देहातली धग ओठात सामावत जातो.
प्रेमाचे अबोल गीत जगत जातो.
जगाबरोबर शय्यासोबत करूनही’ ती’ त्याच्यासाठी आणि तो ‘तिच्या’ साठी पवित्रच असतात…
अपवित्रांच्या दांभिक नजरेत दोघेही व्यभिचाराचे मानबिंदू असतात.
विदारक