-राकेश साळुंखे
बरोबर एक वर्षांपूर्वी दक्षिण भारताची मी एक भन्नाट ट्रिप केली होती. . कोल्हापूर मध्ये आम्ही चौघे मित्र प्रताप भोसले, अनुप वारंग, शैलेश जाधव व मी एकत्र आलो. दुपारी तीन वाजता कोल्हापूरहून निघालो. कुठे जायचे, किती दिवस रहायचे? काहीच निश्चित नव्हते . दक्षिणेकडे जायचे एवढेच ठरले होते . रानेबेंनूर मागे पडले व शिमोगाचा पर्यायही मागे पडला. रात्री १० वाजता चित्रदुर्गला जेवणासाठी थांबलो. मुक्कामाला म्हैसूरूला जायचे ठरवले . फोन करून ओळखीचे हॉटेल बुक केले. पहाटे ३- ४ वाजेपर्यंत येऊ असे सांगितले . रात्रीचा प्रवास चालू झाला . तुमकुरु ओलांडले . सगळीकडे सामसूम दिसत होती. बंगलोर बायपासमार्गे जायचे की मधल्या कुनिगल मार्गे जायचे यावर चर्चा झाली . कुनिगलच्या रस्त्याचा मागचा माझा अनुभव चांगला नव्हता तरी याच शॉर्टकट रस्त्याने जायचे ठरले आणि आश्चर्य असे की नवा कोरा नवीन रस्ता आम्हाला लागला . मग काय आम्ही सुसाटच निघालो . ड्राइविंग आता शैलेशकडून अनुपकडे आले होते. पहाटे चारला म्हैसूरला हॉटेलवर पोहोचलो. थोडा वेळ विश्रांती घेऊन दिवसभर म्हैसूर दर्शन केले . दुसऱ्या दिवशी सकाळी कूर्ग कडे निघालो . कुर्ग पाहून पुढे उटी ला जायचे ठरले . उटीला वायनाडमार्गे जायचे की काय अशी चर्चा चालू असतानाच प्रतापराव म्हणाले, केरळला हाऊस बोटीवरच जाऊ . तेथे जेवण पण मस्त असते आणि बॅकवॉटरचा अनुभव पण परत घेऊयात.
लांबचा व प्रचंड रहदारी असलेल्या रस्त्याने प्रवास असल्याने सकाळी लवकर निघालो . नागरहोले वाइल्ड लाईफ संचुरीमधून वायनाडमध्ये उतरलो . दुपारच्या जेवणासाठी एक हॉटेल पाहिले . हॉटेलमध्ये बारही होता. केरळमध्ये बहुतांश भागात दारू बंदी आहे . अपवादात्मक परमिट रूम आहेत. इस्त्री केलेला कडक शर्ट व लुंगी घातलेले दोनतीन जण वेगवेगळ्या टेबलवर बसले होते. आम्हाला वाटले ते जेवणाच्या ऑर्डरची वाट बघत असतील, पण त्यांची ऑर्डर आली तसे ते सगळे खाडकन उभे राहीले व लुंगी टाईट करून आलेली Quarter ग्लासमध्ये रिकामी केली . उभ्या उभ्या घटाघटा ड्राय मारून बिल देऊन काही क्षणातच ते बाहेर पडले. आम्ही हे दृश्य पाहून अवाकच झालो. नंतर काही वेळाने मात्र आम्हाला हसू आवरेना . जेवण झाले आणि आम्ही निघालो वाटेत. वाटेत मनमोहक निसर्ग असूनही फारसे न थांबता अलेप्पीला पोहचायचे हे लक्ष्य डोळ्यासमोर ठेऊन पुढे जात होतो. कालिकतच्या आधीपासूनच हेवी ट्रॅफिक लागले. कालीकत लाच संध्याकाळचे ७ वाजले होते.हेवी ट्रॅफिकमुळे पुढे जाण्यास खूप वेळ लागत होता. आता बराच काळ असेच ट्रॅफिक राहणार होते . अलेप्पीला पोहोचण्यास बराच काळ लागणार अस लक्षात आले.
मग कोची येथे मुक्काम करण्याचा निर्णय घेतला . तेथील हॉटेलचे ऑनलाईन बुकिंग केले . कोचीला पोहोचण्यास रात्रीचे १२ वाजले . रात्र असल्याने रस्ता सामसूम होता . GPS असूनही हॉटेल लवकर सापडेना . हॉटेलला लावलेला कॉलही उचलला जात नव्हता . मग मात्र तेथील मुक्कामाचा विचार बदलून अलेप्पीला जायचे असे ठरले. पाऊस चालू झाला होता . पहाटे ३ वाजता मुक्कामी पोहोचलो .हॉटेल मालक चक्क मराठी बोलणारा होता. त्याने महाराष्ट्रात २० वर्षे काढली होती . त्यामुळे बोलण्यात वेळ गेला . एका प्रसिद्ध हॉटेलबुकिंग अँप चलावणाऱ्यांनी इथल्या हॉटेल वाल्यांचे खूप पैसे थकवलेत व त्यामुळेच ऑनलाईन बुकीग इथले हॉटेल वाले घेत नाहीत असे त्याच्या बोलण्यातून समजले . झोपायला चार वाजले . दोन तास झोप घेवून सहाला सर्वजण उठले , कारण आम्हाला बॅकवॉटरची ट्रीप करायची होती .
केरळमधील मित्राला सांगून बोट आधीच ठरवली होती. पूर्वीच्या बॅक वॉटर ट्रीपच्या वेळी कुमारकोमला हाऊस बोट घेतली होती . त्यामुळे यावेळी अलेप्पीला प्राधान्य दिले. वेळेवर जेटीवर पोहोचलो . बोटवाल्यांनी शाकाहार की मांसाहार विचारून त्याप्रमाणे त्यांचा माणूस खरेदी करून आला. त्यात एक तास गेला. आधीच एवढा प्रवास व जागरण त्यामुळे हा एक तास सुद्धा खूप मोठा वाटला. एकदाचे बोटीत बसलो व त्याने इंजिन स्टार्ट केले . वेम्बनाद तलावाच्या दिशेने आमची सफर चालू झाली . सुरुवातीला छोट्या कॅनाल मधून जात असताना कॅनॉलच्या दुतर्फा असणारी घरे , नारळी पोफळीची झाडे व घरापुढे असलेल्या छोट्या बोटी असे सुंदर दृश्य नजरेस पडत होते . दुसऱ्या हाऊसबोट आम्हाला क्रॉस होत होत्या. तर काहींना आम्ही ओलांडून पुढे चाललो होतो . काही बोटीतील उत्साही लोक हात हलवून किंवा छानसे स्माईल देऊन अभिवादन करत होते. थोड्याच वेळात स्वागत पेय व नाश्ता आला, सर्वांना भूक लागली होतीच . पटापट आलेले खाद्यपदार्थ संपवून बोटीवर आम्ही सैलावलो. हाऊस बोटीवर आचारी चांगला असला तर खाण्याची चंगळ असते. बहुदा तो चांगलाच असतो. नाश्तामध्ये इडली अप्पम हा केरलीयन पदार्थ होता . हा पदार्थ तांदळाच्या शेवयांपासून बनवलेला असतो . त्यासोबत हरभऱ्याची उसळ होती .
