-डॉ. अजय देशपांडे
कलावंत त्याच्या काळजातले सांगणे शब्दांतून आणि रेषांमधून – कुंचल्यातून मांडत असतो. काळजातून आलेले चित्र मनःपूर्वकतेने कॅनव्हासवर उतरते तेव्हा ते पाहणाऱ्यांशी भावस्पर्शी संवाद साधत असते. सुनील यावलीकरांची चित्रे काळजातून कॅनव्हासवर उतरली आहेत. ही चित्रे शब्दांतून सांगता येत नाही असा आशय कथन करणारी आहेत.
दुधाळ धरेला
बांधले रेषेत
रक्ताच्या नशेत
जागेपणी
कवी, चित्रकार, कादंबरीकार सुनील यावलीकरांच्या या ओळी त्यांच्या भावस्पर्शी चित्रांच्या निर्मितीचा एक अनुबंध उजागर करणाऱ्या आहेत. ही धरती माता म्हणूनच या चित्रकाराला साद घालते. या चित्रकाराच्या वाट्याला आलेली धरती दुधाळ आहे.ती विचार आणि संस्कारांचे भरणपोषण करणारी आहे . लोकसंस्कृतीचे मातीशी म्हणजे भूमीशी असणारे नाते सुनील यावलीकरांच्या कवितांतून आणि चित्रांतून अभिव्यक्त झाले आहे. बालपण ,माती , शेती, नाती आणि एकूणच बालमनाच्या सांस्कृतिक पर्यावरणाशी सुनील यावलीकरांच्या चित्रांचे भावसंदर्भ जुळलेले आहेत. सायंकाळी आकाशातील बगळ्यांच्या रांगा पाहून ‘ बगळ्या बगळ्या दूध दे , पाची बोटं रंगवून दे ‘ असे म्हणणाऱ्या लहानलहान मुलांच्या भावस्थितीचे स्मरण आणि वास्तव स्थिती यांचा शोध यावलीकरांनी कविता आणि चित्रातून एकाच वेळी घेतला आहे.
रोज सायंकाळ
मज देते हूल
बगळ्याने कधी
दिले नाही फूल
रंगलीच नाही
माझी पाच बोटे
आभाळच बोले
वर्तमान खोटे
