न जाने क्यूँ…अधूरी ही मुझे तस्वीर जचती है!

त्याने लिखाण थांबवलं.. त्याच्या कपाळावर आता आठ्या पडल्या होत्या.. ” असं असलं तरीही शेवट काहीतरी होणारच.. म्हणजे एकत्र राहणं किंवा न राहणं.. शेवट नसलेली कथा.. याला काहीही अर्थ नाही.. कायमचं काहीतरी हवं.. उगाच काय फॉरमॅट आहेत साहित्यात.. तुला काय कळतं गं यातलं… “

तिच्या काळ्याशार डोळ्यात टचकन पाणी आलं.. “मला नसेल कळत फॉरमॅट पण कायमचं असं काहीही नसतं.. एकत्र असणं, एकत्र नसणं.. शेवट सुद्धा कायमचा नसतो.. गोष्टीच्या पलीकडे सुद्धा एक गोष्ट असते.. ती लिहिलेली नसली तरी असते”..

आता यावर काय बोलावं त्याला कळत नाही.. ती काय म्हणते आहे ते त्याला समजत नाही आणि त्याला उमजणार नाही हे तिला माहीत असतंच..मग ती लिहायला घेते..

स्टोरी विदाऊट एंडिंग.. अपूर्ण गोष्टी..

शेवट काय झाला? गोष्टीचा, पिक्चरचा.. या शेवटात का अडकून बसलेलो असतो आपण? शेवट सापडत नाही म्हणून कित्येक गोष्टी अधुऱ्या राहतात.. त्या मग कधी ऐकवल्या जात नाहीत, पोहोचत नाहीत.. त्या तशाच पडून राहतात.. निपचित.. आणि शेवट जो आपल्याला वाटत असतो तो असतो का खरंच ? रडणाऱ्या बाळाला दोन मिनिटं बरं वाटावं म्हणून हातात खुळखुळा द्यावा तसं काहीसं आहे, हे शेवटाचा अट्टहास म्हणजे.. शेवटाच्या नादात जे अनुभवलं आहे ते डायल्युट होऊन जातं का? फक्त शेवट लक्षात राहतो का मग? बाकीची गोष्ट विरून जाते का.?पूफ्फफ्फ…

पण सोपं नाहीये हं बिना शेवटाची गोष्ट लिहिणं.. ती वाचणं सुद्धा सोपं नाहीये.. आपल्यावर किती जबरदस्त कंडीशनींग झालेलं असतं याची प्रचिती येते अशा वेळी.. कधी कधी वाटतं आपण जगत असतो ते शेवट नीट व्हावा म्हणून.. शेवटाला साथ हवी, अमुक एक हवं, ढमुक एक हवं.. मग जुंपा स्वतःला बैलासारखं.. कशा कशाच्या मागे.. आणि मग या सगळ्यात आपली गोष्ट.. सुरवात आणि शेवटामधली.. तिचं काय होतं.. ती जगतो का आपण? अनुभवतो? की होते ती सुद्धा पूफ्फफ्फ… ती ठरवते आहे आता की लिहायच्या गोष्टी आपण .. अर्धवट, शेवट नसलेल्या, अपूर्ण.. कोणी वाचो न वाचो.. अधुऱ्या गोष्टींना तसाही हव्यास नसतो.. ना पूर्णत्वाचा, ना कोणापर्यंत पोहोचण्याचा.. ती घेते लिहायला… शेवट नसलेली गोष्ट….

न जाने क्यूँ …अधूरी ही मुझे तस्वीर जचती है

मैं काग़ज़ हाथ में लेकर फ़क़त चेहरा बनाता हूँ

-अनवर जलालपुरी