पगलैट: फुल्ल ‘पगलैट’ अनुभव देणारा पिक्चर

पगलैट म्हणजे असतं काय बुवा? .. तर फ्युज उडालेली मॅड वगैरे अशी व्यक्ती.. सो अशी विशेषणं जेव्हा बाईला मिळतात तेव्हा ती नक्की काय करत असते? तर मोस्ट ऑफ द टाइम ती ‘बाई’ आहे हे विसरून जेव्हा वागते, तेव्हा ही खास विशेषणं तिला मिळत असतात.. हे काही एका जेंडरपुरत मर्यादित नाही. पण समाजाप्रमाणे या शहाणपणाच्या चौकटी बदलतात हे मात्र खरं . खूपदा कोणत्याही जेंडरची व्यक्ती सो कॉल्ड समजदारीची कुंपण पार करून उडी मारायला बघते तेव्हा तिला वेडं ठरवण्यात येत असतंच.. हा चित्रपट ही कुंपणं फार सटली आपल्याला दाखवतो.. आपण कुंपणाच्या कुठवर पोहोचलो आहोत याची सुद्धा जाणीव हा चित्रपट करून देतो.. आयुष्य जगण्यासाठी फार मोठ्या फिलॉसॉफीची गरज नसतेच. म्हटलं तर सगळं सोपं आहे आणि म्हटलं तर अवघड. एकाच सिचुएशनकडे आपण कोणत्या नजरेने पाहतो त्यावर सगळं अवलंबून असतं. दुसऱ्याच्या ताटात ज्यांना जास्तं सुख दिसतं आणि स्वतःच्या ताटात जास्तं दुःख, ते सतत आम्ही अधिक दुःखी का याची कारणं देत बसतात. ज्यांना आपल्या दुःखाची किंमत चुकती करता येते, ते पुढे जातात आणि सुख हे मानण्यात असतं हे त्यांना उमजतं.

संध्याचा हा प्रवास थोडा क्लिशेड असला तरीही आपल्याला नेमकं काय वाटतंय याचा पत्ता तिला शेवटी लागतो.. सो हा पत्ता आपल्याला पण लागायला हवा बॉस.. मग आपल्या प्रवासात आपल्याला कोणी पगलैट म्हणो व अजून काही… संध्यासारखं गोड हसून ते उडवून लावता आलं पाहिजे.. कधी जमेल, कधी नाही जमणार… पण हळूहळू उमजतं जातं. की खरी मजा ‘पगलैट’ म्हणून जगण्यात आहे आणि त्यासाठी जी किंमत चुकती करावी लागणार आहे ती कमवण्याची आणि गमावण्याची औकात आपण स्वतःला घडवून निर्माण करू शकतो.. सो बॉस पिक्चर लाईट आहे. पगलैट म्हणून जगणं जमलं नाही तरी निदान पडद्यावर तरी पाहता येईलच.  विषय म्हणून एक वेगळा प्रयोग आहे सो आवडू शकतो. चित्रपट आवडो न आवडो.. पण संध्याचं नितळ हसू बघून, तुमच्या चेहेऱ्यावर पण हसू उमटेल हे नक्की.. Cheers for all the madness that we carry within ourselves and still try to make this world a very sane and beautiful place..दिल तू उड जा रे.. असं म्हणणाऱ्या सगळ्या पगलैटसाठी.. चिअर्स…